ارامش
گفت: در زندگی چه می‌خواهی؟ پول؟ شهرت؟ عشق؟
گفتم: من کارم از این حرف‌ها گذشته… فقط آرامش می‌خواهم! می‌خواهم در هر نقطه و هر مکانی و کنار هرکسی و در هر شرایط و موقعیتی که هستم؛ شب‌ها سرم را بدون نگرانی و اندوه روی بالش بگذارم و آسوده و بدون فکر به خواب بروم و صبح‌ها با انگیزه‌های ساده‌ای برای زیستن بیدار شوم و ته دلم همیشه چیزی به نام آرامش، در جریان باشد.
دوست دارم با همین دستاوردهایی که دارم و کنار همین آدم‌هایی که می‌شناسم، حالم خوب باشد و هر غروب، کنار پنجره نوشیدنی‌ام را در نهایت طمانینه بنوشم و به دلخوشی‌های ساده و کوچکی که احاطه‌ام کرده و به اتفاقات خوب و معمولیِ در حال وقوع فکر کنم.
من خسته‌تر از آنم که برای چیزی بجنگم و برای داشتن و رسیدن و حتی خواستن، صبر کنم. مدتی‌ست که از آرزوهای بزرگ و دور و دراز دست برداشته‌ام.
فقط می‌خواهم گوشه‌ی دنج زندگی‌ام به چیزی فکر نکنم و آرام باشم…